Eén van de gevallen die niet vaak voorkomt en waar ik mezelf regelmatig op probeerde voor te bereiden tijdens de wachturen op de ambulancepost is een baby of kinderreanimatie. Dat betekent de procedures doornemen en het rekenen met oplossingen en doseringen. Tijdens acute ambulance inzetten kun je worden geconfronteerd met onvoorziene omstandigheden of factoren, maar je kunt jezelf wel wapenen met kennis! Goed voorbereid zijn door je kennis actueel en op orde te hebben is dan ook iets waar ik altijd de nodige aandacht aan heb besteed.

We krijgen vroeg in de ochtend een melding van een baby die niet meer reageert. De baby is drie maanden oud wordt door de meldkamer aan ons doorgegeven. Aanrijdend maak ik alvast enkele berekeningen van medicatie geabaseerd op het verwachte lichaamsgewicht en schrijf dit op mijn handschoen die ik al heb aangetrokken. Als we de straat inrijden zien we de vader van de baby ons buiten al staan op te wachten. Hij zwaait emotioneel met zijn armen. Mijn collega en ik pakken snel de benodigde materialen en lopen met hem het huis binnen naar de eerste verdieping waar in een klein slaapkamertje het baby'tje levensloos in het wiegje ligt. De man staat trillend naast mij en is emotioneel. Zijn vrouw loopt huilend het slaapkamertje uit nadat wij binnenkomen. We halen het baby'tje uit de wieg, leggen haar op de commode en starten snel de reanimatie op. Korte tijd na het opstarten van de reanimatie krijgen we assistentie van de collega’s. Met z’n vieren (twee ambulanceverpleegkundigen en twee ambulancechauffeurs) proberen we alles voor de kleine te doen, maar het lijkt erop dat het meisje hier al langere tijd levensloos heeft gelegen. Maar we willen het zeker weten en daarom doen we alles om te kijken of we toch nog hartritme kunnen krijgen. We zien op de monitor een rechte streep, totaal geen activiteit van het hart. Als ik de baby intubeer (een plastic tube in de longen inbrengen) zie ik nog melk in de mond en keelholte zitten. Ik zuig de mond en keelholte uit en plaats de tube, met assistentie van de ambulancechauffeur, in de luchtweg. De ambulancechauffeur van de andere ambulancedienst richt zich op het geven van borstcompressies. Dit gebeurt met twee duimen op het middenstuk van de borst en de overige vingers worden om de borstkas geplaatst. De ambulanceverpleegkundige van de tweede ambulance plaatst een botnaald in het onderbeentje van de baby en geeft medicatie.

De huisarts is inmiddels ook gearriveerd en stelt zich op de hoogte van de situatie. Ik leg uit dat de baby levensloos door de ouders is gevonden. Onduidelijk is hoe lang ze hier al zo ligt. "We hebben de specialistische reanimatie ongeveer 10 minuten geleden opgestart, en tot nu toe totaal geen reactie op de behandeling", zeg ik tegen de huisarts. "We zullen haar straks rectaal temperaturen, om een indicatie te krijgen van de duur van de circulatiestilstand.

De huisarts geeft aan om door ons op de hoogte te willen worden gehouden van de situatie en te zorgen voor de communicatie en begeleiding naar de ouders toe die nog in de kamer naast de babykamer zitten. Ze geven aan niet bij de acute zorg voor de baby aanwezig te willen zijn.

"Hier zie ik mijn collega van de assisterende ambulance met zijn hand tegen de ambulance aangeleund huilen. Tien minuten geleden nog supergeconcentreerd en actief aan het werk, en nu gebroken!"

We blijven de beademing en borstcompressies voortzetten en dienen medicatie toe via de botnaald., echter alles zonder succes. Ook temperaturen we de baby nog tussendoor en meten een lichaamstemperatuur van 35 graden. Dit in combinatie met het ontbreken van een reactie op de behandeling waar we inmiddels al ongeveer 30 minuten mee bezig zijn, is reden voor overleg met de huisarts. ‘Ik denk dat we aan het einde van onze mogelijkheden zijn aangelopen’, zeg ik tegen de huisarts. "We zien totaal geen activiteit en ik vraag me af of het nog zin heeft om het baby'tje nog reanimerend naar het ziekenhuis te brengen op ongeveer 20 minuten afstand". De huisarts vraagt aan mijn collega’s of zij hier hetzelfde over denken. Alle drie knikken instemmend. De huisarts besluit samen met ons om de reanimatie thuis staken. "Ik ga dit aan de ouders mededelen", zegt de huisarts resoluut. Wij besluiten om de tube, electroden en botnaald te verwijderen en hierna het baby’tje te verzorgen. Het gezichtje wordt schoongemaakt, we doen een nieuw rompertje aan en  leggen haar netjes in haar wiegje. Hierna verlaten we het kamertje zodat de huisarts met de ouders het meisje kan zien.

Ik loop de trap af en loop naar de ambulance. Hier zie ik mijn collega van de assisterende ambulance met zijn hand tegen de ambulance aangeleund huilen. Tien minuten geleden nog supergeconcentreerd en actief aan het werk, en nu gebroken! Ik sla hem op de schouder en geef aan dat er goed is gewerkt. De situatie grijpt me natuurlijk aan, maar ik merk dat ik er zelf niet emotioneel van word. Pas in de jaren erna en de vele inzetten met pasgeborenen en kinderen verder merk ik dat deze inzetten me steeds meer raken. Het lijkt wel of naarmate je ouder wordt het ook emotioneel zwaarder wordt, tenminste bij mij. Daarnaast kun je je natuurlijk bij het ouder worden ook met veel meer situaties persoonlijk identificeren. Net zoals bovenstaande casus, het lukt prima om de zorg in de acute fase te verlenen, maar nadien komen toch de emoties en dat is maar goed ook!

Achtergronden bij wiegendood

Soms overlijden kinderen tussen de 0 en 2 jaar onverwacht in hun slaap, terwijl ze verder gezond leken. Dat heet wiegendood, ook wel 'Sudden Infant Death Syndrome' (SIDS) genoemd.