We worden via de meldkamer gestuurd naar een woonadres waar een man niet meer aanspreekbaar zou zijn. De leeftijd van de man is eind twintig. Dit kan natuurlijk van alles zijn. We zullen zien wat we gaan aantreffen. Wanneer we ter plaatse zijn worden we door een meisje van ongeveer 17 jaar opgewacht die erg emotioneel reageerd. Zij leidt ons gehaast naar de eerste verdieping waar in een kleine en donkere slaapkamer een jongeman ligt. De man lijkt niet meer te ademen en heeft een blauw verkleurd gezicht (cyanotisch). Naast hem zie ik een injectiespuit met naald liggen. De verdenking gaat gelijk uit naar een overdosis, maar we starten met onderzoek en interventies volgens de ABCDE. 

De man ademt niet meer zelf, maar heeft nog eigen hartslag en lage bloeddruk. Ik start met het beademen van de man met beademingsmasker en ballon met 100% zuurstof. Het beademen lukt goed en de kleur van de man verbeterd snel. De collega’s van de tweede ambulance zijn inmiddels ook ter plaatse. Zij zijn op basis van de melding door de meldkamer ook direct onze kant opgestuurd. Gelukkig maar, want we kunnen hier wel wat extra handen gebruiken. De man heeft hele kleine pupillen (pinpoint pupillen) en dit duidt hoogstwaarschijnlijk op een overdosis heroine. Vanuit het verhaal van het meisje wordt dit ook bevestigd. Zij geeft aan de vriendin van de jongen te zijn. Mijn collega, een “oud” anesthesie-verpleegkundige krijgt de uitdaging om een infuus te prikken. En ondanks de ruime ervaring van mijn collega, lukt het hem niet om een vat bij de jongen te vinden en aan te prikken. Daarom besluiten we snel om een botnaald in het onderbeen van de jongen in te brengen. Dit is snel uitgevoerd en we dienen de man een medicijn (Naloxon) toe dat de werking van de heroïne gaat opheffen, een zogenaamd antidotum. Na toediening herstelt de ademhaling van de jongeman en komt hij langzaam weer bij kennis.

'Hij kijkt verschrikt. ‘Maar er zit zo’n ding in mijn been, zo kan ik niet lopen!’, schreeuwt hij.'

Nadat hij weer zelfstandig ademt sluiten we een zuurstofmasker aan. Plotseling begint hij te schreeuwen van pijn en probeert om overeind te komen. Hij wijst naar zijn onderbeen. ‘Auww, wat zit er in mijn been’, roept hij inmiddels verstaanbaar. In zijn been is de botnaald geprikt en over deze naald loopt een infuus. Het klopt dat een lopend infuus in een botnaald erg pijnlijk kan zijn. We zetten daarom het infuus stil. Hierna neemt de pijn ook snel af. De jongeman is inmiddels ook weer volledig bij kennis. Nadat de vitale functies zijn genormaliseerd besluiten we om hem naar beneden te begeleiden om mee te nemen naar het ziekenhuis. Het middel dat we hebben toegediend werkt namelijk korter dan de heroïne, dus als we hem thuislaten kan het optreden van een ademhalingsprobleem nogmaals optreden. We geven aan dat hij zelf de trap moet gaan aflopen. Hij kijkt hierop ons verschrikt aan. ‘Maar er zit zo’n ding in mijn been, zo kan ik niet lopen!’, schreeuwt hij. ‘Maar wij kunnen je hier ook niet van de trap tillen’, reageert mijn collega. ‘Je kunt prima lopen met die naald in je been’. Hij staat op en met onze ondersteuning hinkelt hij naar de trap en loopt zeer voorzichtig tree na tree naar beneden. Ongeveer bij elke tree kijkt hij verschrikt naar zijn onderbeen en geeft een harde gil!!

Beneden aangekomen neemt hij plaats op de brancard die door de collega in het halletje is klaargezet. We gaan onderweg naar de Spoedeisende Eerste Hulp. Na enkele weken komen collega’s van ons nogmaals voor een andere situatie bij de jongeman. Dit keer is hij niet de patient, maar iemand anders. Hij rijdt mee met de ambulance naar het ziekenhuiis en geeft bij ambulancechauffeur aan dat hij eerder ook per ambulance naar het ziekenhuis is gebracht met een dikke naald in zijn onderbeen. Hij vertelt dat hij hier zo van is geschrokken en dat hij dat nooit meer wil en is daarom gestopt met het gebruiken van heroïne.

De botnaald bleek hier niet alleen een grote medische meerwaarde te hebben, maar ook een therapeutische voor het afkicken!