Vandaag rijd ik met Kor. Kor is enkele jaren ambulancechauffeur geweest in een grote stad en nu sinds kort werkzaam binnen een plattelandsdienst. Dit houdt over het algemeen in dat er grotere afstanden moeten worden gereden om ter plaatse te komen. We krijgen een spoedmelding in een dorp op ongeveer 16 kilometer van onze ambulancepost. Dit valt niet binnen ons eigen gebied, maar van een naastgelegen ambulancedienst. De ambulance die hier normaal gesproken gestationeerd is, is ingezet voor een andere melding. Nadat we de ambulance zijn ingestapt, zie ik in de achteruitkijkspiegel mijn collega van onze tweede ambulance in de deuropening van de ambulancepost iets roepen en een handgebaar maken. Ik doe het raam open om hem beter te kunnen horen, maar het lukt me niet om uit de woorden die hij roept iets zinnigs te maken. Ik kijk Kor aan en we besluiten gezien de acute melding en de lange afstand die we moeten afleggen maar te gaan rijden. Hoe belangrijk kan het zijn…

'... voor de tweede keer staan we stil. Nu echter voor de slagbomen van een spoorwegovergang.'

Onderweg kijk ik nog even in mijn protocollenboekje om me op een paar mogelijke situaties die ik vanuit de melding kan afleiden voor te bereiden. Kor stuurt de ambulance behendig over de provinciale wegen. Nadat we dichterbij de bestemming komen zien we ineens rode lichten knipperen. We kijken elkaar aan en weten nagenoeg gelijker tijd wat onze collega in de deuropening riep. We hadden via de meldkamer de brugwachter moeten informeren dat we met spoed onderweg zijn. Doordat we in dit gebied minder bekend zijn hadden we hier niet aan gedacht. Met de zwaailampen aan stoppen we voor de gesloten slagbomen van de brug. De brugwachter ziet ons staan en zet alles in het werk om de brug zo snel als hij kan weer dicht te doen. Opgelost, we kunnen weer verder. Zwaailampen en sirene aan voor het laatste stuk over een N weg. Maar kort na de versnelling van onze ambulance doemen er weer rode lichten voor ons op. ‘Het zal toch niet waar zijn’, zegt Kor. En ja hoor, voor de tweede keer staan we stil. Nu echter voor de slagbomen van een spoorwegovergang.

Na alle obstakels te hebben gepasseerd komen we aan bij een huisartsenpraktijk. Binnengekomen zien we dat het gaat om een reanimatie en we moeten gelijk denken aan de kostbare minuten die we zijn verloren tijdens het aanrijden. Net het toeval dat het hier gaat om een reanimatie waarbij de dichtstbijzijnde ambulance op dat moment niet beschikbaar was en wij dus een langere afstand moesten overbruggen dan normaal met de nodige aanvullende vertragingen. In de hal ligt een oudere man op de grond die door de huisarts wordt gereanimeerd. De huisarts zet na onze komst de borstcompressies voort zodat wij kunnen ons richten op het hartritme in kaart brengen, defibrillaties uitvoeren, de patiënt voorzien van een beademingsbuis en een infuus om medicatie toe te dienen. Na deze interventies zien we een ritme bij de man ontstaan met een acceptabele bloeddruk. Gelukkig, de patiënt is gestabiliseerd en ik besluit om verdere interventies uit te voeren in de ambulance.

Voor ons zie ik twee jonge vrouwen op een bankje zitten in de wachtkamer. Ze huilen en omarmen elkaar. Ik neem aan dat dit familieleden zijn en besluit om hen te informeren over de situatie. Ik geef aan dat de situatie op dat moment stabiel is, maar nog steeds zorgelijk. 

De bemanning van de tweede ambulance die is opgeroepen is inmiddels ook ter plaatse en na een korte overdracht helpen deze collega's Kor mee met het transport-gereedmaken van de patiënt. Ik blijf alle vitale functies ondertussen bewaken en richt me nogmaals tot de twee vrouwen op het bankje tegenover mij. 'Wie van jullie gaat er met ons mee in de ambulance naar het ziekenhuis? ', vraag ik. Hierop geeft één van de huilende vrouwen al snikkend aan de doktersassistente te zijn. Zij wilde alleen maar de dochter van de man die werd gereanimeerd troosten, maar werd overmand door emotie. 

Een reeks van bijzondere gebeurtenissen, maar deze meneer heeft de reanimatie ondanks alles gelukkig overleefd... 

Wij keken in eerste instantie vreemd op toen we merkten dat één van de huilende vrouwen de dokterassistente van de praktijk bleek te zijn. Is het gepast om mee te huilen met een familielid? Is dat professioneel? Waar ligt de grens tussen professionele empathie en persoonlijke teveel betrokken raken? Lees hierover meer informatie in de onderstaande artikelen.