We zijn onderweg naar een verzorgingstehuis in een aangrenzend dorp waar een 86-jarige dame volgens een verzorgster onwel is. Bij aankomst nemen we alle materialen mee uit de ambulance die we nodig kunnen hebben. Ik draag de spoedtas en zuurstoffles en mijn collega heeft de monitor en uitzuigapparaat bij zich. We worden bij de ingang opgewacht door een verzorgster die aangeeft dat we op de derde verdieping moeten zijn op kamer 311. We stappen de lift in en drukken op de derde verdieping. Als we uitstappen zien we dat we achter in de gang moeten zijn. “Nummer 310 en hier is 311’, roep ik hardop. De deur staat op een kier en we stappen naar binnen. Via een klein halletje met een keukenblok aan de linkerkant stappen we de kamer in. 

'Ze kijkt ons vriendelijk aan en zegt: ’mooi dat jullie er zijn, mevrouw voelt zich niet lekker’.

Er heerst in de kamer een serene rust. Ik zie recht voor me een oudere vrouw zitten met lange grijze haren. Ze zit vredig in de stoel en ziet er grauw uit. Ik zie gelijk dat ze is overleden. Dan zie ik in mijn rechter ooghoek de verzorgster tegenover haar zitten in een stoel. Ze kijkt ons vriendelijk aan en zegt: ’mooi dat jullie er zijn, mevrouw voelt zich niet lekker’. Ik vraag direct aan haar hoe lang zij hier al zo tegenover de mevrouw zit. Ze geeft aan dat ze hier al wel zo’n 10 tot 15 minuten zo zit. Mijn collega sluit mevrouw ondertussen op de monitor aan. Ik richt me weer tot de verzorgster en zeg:’ maar mevrouw is overleden!’ ‘Nee toch!’, reageert ze verschrikt. ‘Ze snurkte eerst, dus ik dacht dat ze in slaap was gevallen’. Dit snurken dat kan optreden nadat er sprake is van een circulatiestilstand en noemen we ‘gaspen’. Dit kan erop lijken dat iemand nog harstslag heeft, maar dit is niet het geval.

Ik zie op de monitor een asystolie (totaal geen elektrische activiteit van het hart, en hiermee ook geen pompfunctie meer). Haar leeftijd in combinatie met het niet opstarten van reanimatie binnen 15 minuten na intreden door omstanders of in dit geval de verzorgster en  asystolie op de monitor zijn redenen genoeg om vast te stellen dat reanimatie in dit geval geen zin meer heeft. Ik besluit om de reanimatie niet op te starten en mevrouw is overleden.

We verplaatsen mevrouw naar haar bed. We kammen haar haren en leggen haar netjes neer. Ze ligt er erg vredig bij met haar glanzende grijze haren. En zoals het spreekwoord zegt: ‘Grijze haren zijn kerkhofbloemen’, wat betekent dat als je grijze haren krijgt je niet meer ver verwijderd bent van het kerkhof. Helaas is dat voor deze mevrouw vandaag de werkelijkheid geworden…