Na een avond bijscholing worden we opgeroepen voor een ongeval op de snelweg, nauwelijks 750 meter verwijderd van waar we ons bevinden. Meteen stappen we in de ambulance en haasten we ons naar de locatie. Omdat de melding ernstig is, zijn wij de tweede ambulance die wordt opgeroepen; onze collega's zijn kort voor ons al vertrokken naar de plaats van het ongeluk.

Mijn collega rijdt de oprit naar de snelweg op en ziet in de verte, aan de kant van het tegemoetkomende verkeer, de locatie van het ongeval. Met nog steeds verkeer op de weg en de aanwezigheid van de andere ambulance ter plaatse, neemt mijn collega uit veiligheidsoverwegingen het besluit om niet tegen het verkeer in te rijden. Ik stap uit op de vluchtstrook, pak de spoedkoffer vanuit het achtercompartiment en loop richting de ongevalslocatie ongeveer 150 meter verderop.

In het donker maak ik gebruik van mijn Maglite (zaklamp) om goed zicht te hebben. Terwijl ik loop, valt het me op dat er veel papier in de berm ligt. In mijn gedachten leg ik al snel de link tussen het papier dat uit autoramen wordt gegooid en de rommel langs de berm. Deze veronderstelling verandert wanneer ik bij het slachtoffer arriveer en een opengereten rugzak zie, waarvan de inhoud verspreid ligt langs de berm. Het blijken sporen te zijn van een abrupt afgebroken leven.

Het slachtoffer ligt op haar buik. Ze ziet er fragiel uit, en het lijkt erop dat ze nog jong is. Het is meer dan duidelijk dat ze niet meer leeft, nadat ze door meerdere voertuigen is aangereden. Samen met mijn collega van de errste ambulance bedekken we haar met een wit laken en gaan dan naar de auto's aan de kant van de weg, om te zien of ze betrokken waren bij het ongeval of gestopt zijn om te helpen.

'Het leek alsof ze bewust de weg overstak en me strak aankeek,' zegt de vrouw, met in haar stem veel emotie.

Ongeveer drie auto's blijken betrokken te zijn geweest bij de aanrijding. Een vrouw, die als eerste het meisje raakte, vertelt me dat ze plotseling de weg op liep en haar recht in de ogen keek voordat ze werd aangereden. 'Het leek alsof ze bewust de weg overstak en me strak aankeek,' zegt de vrouw, met in haar stem veel emotie. 'Daarna ging het allemaal heel snel.' vervolgt ze. Het meisje belandde eerst op de motorkap van haar auto en werd toen door nog twee andere auto's geraakt die achter haar reden. Uiteindelijk kwam ze half op de rijbaan en half op de vluchtstrook te liggen.

Na overleg besluiten de collega's van de eerste ambulance bij het overleden meisje te blijven, in afwachting van de politie en de forensisch arts. Wij zullen de betrokkenen van het ongeval naar de nabijgelegen ambulancepost begeleiden, om hen de gelegenheid te geven hun verhaal te vertellen. Slachtofferhulp is ook ingeschakeld en zal naar de ambulancepost komen.

We verzamelen alle betrokkenen in onze ruime Chevrolet ambulance en rijden naar de ambulancepost. In het achtercompartiment, waar ik zit met de drie bestuurders van de auto's, komen de emoties nu helemaal los. Bij aankomst op de ambulancepost zet ik koffie en thee voor de betrokkenen. De politie en slachtofferhulp sluiten later ook aan. Die avond vernemen we dat het meisje slechts 16 jaar oud was en een poging tot zelfdoding had ondernomen. Deze schrijnende daad heeft waarschijnlijk niet alleen haarzelf getroffen; de kans is groot dat ook de andere betrokkenen hier een blijvend trauma aan overhouden...